Νομίζω ότι η σκέψη της μακροχρόνιας σχέσης αυτόματα συνδέεται στο μυαλό πολλών ανθρώπων με την φράση «ο έρωτας περνά, δεν πειράζει όμως, μένουν άλλα πράγματα ».Ενώ σίγουρα σε αυτή την άποψη εμπεριέχεται λαϊκή σοφία, συνήθως όταν την ακούς ή ακόμα και όταν την πρωτολές, όντας νέος, συνοδεύεται από ένα συναίσθημα μελαγχολίας .Είναι το είδος της μελαγχολίας που συνοδεύει την ωρίμανση, την αποδοχή δηλαδή των πραγματικοτήτων της ζωής.
Η αλήθεια είναι ότι ο έρωτας με την έννοια της απόλυτης τρέλας όσο μία σχέση μετρά μήνες και χρόνια «ξεθωριάζει» γιατί ούτως ή άλλως ο έρωτας καθαυτός αποτελεί μια παραίσθηση. Μία σχέση όμως δεν φθείρεται από αυτή την φυσική εξέλιξη αφού μια χρόνια σχέση σε κατάσταση απόλυτου έρωτα θα καταντούσε αφάνταστα κουραστική. Τι είναι λοιπόν αυτό που φθείρει μια σχέση, τι είναι αυτό που την κάνει να τελειώνει;
Οι απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα είναι άπειρες και ακολουθούν την μοναδικότητα της κάθε σχέσης. Κάτι που ωστόσο αισθάνομαι ότι συμβαίνει πολύ έντονα στην εποχή που διανύουμε είναι το φαινόμενο των « τεράστιων προσδοκιών». Είναι κάτι που παρατήρησα πρώτα στον εαυτό μου αλλά νομίζω ότι το υποθάλπει η σημερινή κουλτούρα του «όλα ή τίποτα». Νομίζουμε ότι σε μία ΚΑΛΗ σχέση όλες οι ανάγκες μας θα καλυφθούν ακόμα και αυτές που αντικατοπτρίζουν τα δικά μας σκοτεινά σημεία. Μια ΚΑΛΗ σχέση πάντως δεν έχει αυτό τον ορισμό και ο καθένας είναι υπεύθυνος να καλύπτει τις ανάγκες του αυτόνομα με τις φιλίες του, με τους συγγενικούς του δεσμούς και εν γένει με την δική του αυτόνομη πορεία στην ζωή.
Ένα εύστοχο παράδειγμα αποτελεί η λεγόμενη βαρεμάρα στην σχέση που εμφανίζεται όταν διψάμε για μια αλλαγή και ανανέωση που δεν έρχεται. Πολλές φορές αυτό που στην πραγματικότητα μας πειράζει είναι η μονοτονία στην ίδια μας την ζωή και μας δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι αυτό που φταίει είναι η σχέση μας καθότι μια καινούργια σχέση αναπόφευκτα θα έδινε μια νέα πνοή στην ζωή μας. Το αντίδοτο σε όλο αυτό είναι εμείς οι ίδιοι να φροντίζουμε την ζωή μας και να της δίνουμε την νέα πνοή που χρειάζεται με νέα ενδιαφέροντα, με αλλαγές στην καθημερινότητα μας που θα μπορούμε να τις μοιραζόμαστε με τον σύντροφό μας.
Μαρίνα Απεσάκη
apesaki@teleiosgamos.gr
H Μαρίνα Απεσάκη γεννήθηκε στην Αθήνα και το 1997 ξεκίνησε τις σπουδές της στην Ψυχολογία στο Αμερικανικό Κολέγιο Derre, από το οποίο αποφοίτησε το 2002 με την ανώτατη τιμητική διάκριση(Highest distinction Valedictorian). Το 2003 άρχισε να παρακολουθεί το μεταπτυχιακό πρόγραμμα MA in Humanistic Integrative Counseling and Psychotherapy, Middlesex University London, U.K(συνθετική ανθρωπιστική θεραπεία και συμβουλευτική). Εχει παρακολουθήσει αρκετά σεμινάρια, ενώ το 2005 ξεκίνησε να εργάζεται ως σύμβουλος ψυχικής υγείας σε εθελοντική βάση, σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο. Η Μαρίνα είναι μητέρα ενός γιου 3 χρόνων τον οποίο λατρεύει.