Δύο άνθρωποι παντρεύονται, δύο ζωές διασταυρώνονται επίσημα κάτω από την προστατευτική υπόσχεση του «για πάντα». Ο ένας «υπόσχεται» να γίνει ο επίσημος «μάρτυρας» της ζωής του άλλου, η ζωντανή απόδειξη ότι η ζωή δεν είναι ένα μοναχικό ταξίδι, ο άνθρωπος μέσα από τον οποίο θα περάσει το άλλο του μισό στην αθανασία την ώρα που θα ακουστεί ένα βρεφικό κλάμα .
Αυτοί οι δύο άνθρωποι όμως καλούνται να προσαρμόσουν την ταυτότητα τους σε διάφορα επίπεδα. Ξαφνικά ακούγεται απρόσμενα και μελιστάλαχτα η εξής επίκληση «Να με λες μαμά», «Να με λες μπαμπά»……Ξαφνικά λοιπόν αυτοί οι δύο άνθρωποι αναρωτιούνται «Πότε έγινε αυτό;». Μία δυσφορία γεννιέται καθώς υπάρχει ένας κοινωνικός εξαναγκασμός για υποκρισία ενώ θα έπρεπε να δοθεί χρόνος για να αναπτυχθεί οικειότητα μεταξύ όλων αυτών των ανθρώπων που στην ουσία δεν επέλεξαν αλλά κλήθηκαν λόγω συνθηκών να εμπλέξουν τις ζωές τους.
Υπάρχει η άποψη ότι κάθε άνθρωπος οφείλει να αγαπά τους ανθρώπους που αγαπά ο σύντροφός του και πολλές φορές αυτή η άποψη υπογραμμίζει τις προσδοκίες μας από τον εαυτό μας και κυρίως από τον σύντροφό μας. Η αλήθεια ωστόσο που βρίσκεται πέρα από το «πρέπει» είναι ότι κάθε σχέση είναι μοναδική και αυτόνομη. Πρέπει ο καθένας μας να δώσει τον χρόνο στον/στην σύντροφό του να χτίσει μια δική του/της ιδιαίτερη σχέση με τους καινούργιους «συγγενείς».
Ακόμη πιο σημαντική είναι η αποδοχή της πιθανότητας ότι αυτή η σχέση μπορεί να εμπεριέχει αρνητικά στοιχεία. Aλλωστε η αγάπη, η εκτίμηση, το δέσιμο, τα συναισθήματα εν γένει, δεν προκύπτουν λόγω τίτλων και αναμφίβολα δεν είναι μεταδοτικά. Η αποδοχή της πραγματικότητας ότι καθένας από τους δύο συντρόφους είναι ελεύθερος να έχει την δική του προσωπική άποψη και εμπειρία χωρίς να προσπαθεί να την επιβάλλει είναι ένα ελιξίριο γαμήλιας ευτυχίας!
Το να μοιράζονται δύο άνθρωποι την αγάπη τους δεν υποδηλώνει απόλυτη εγκεφαλική ταύτιση! ʼλλωστε η διαφορετικότητα είναι πάντα πηγή πλούτου και ανάπτυξης αρκεί να μην παίρνει μπροστά στα δικά μας μάτια την μορφή της απειλής .
Μαρίνα Απεσάκη
apesaki@teleiosgamos.gr