Στο πέρασμά μου από την Κεφαλονιά εκτός από τις φυσικές ομορφιές της, συνάντησα πολλούς καλούς ανθρώπους, ένας όμως μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση: ο Γεράσιμος Σπηλιώτης. Ο 97χρονος αυτός κύριος σε ένα καφενεδάκι ,που το έχει εδώ και 70 χρόνια, λες και ο χρόνος έχει σταματήσει εκεί, όταν το βλέπεις… στο χωριό Ρατζακλί.
Κάθισα με την παρέα μου να ξαποστάσω και αρχίσαμε την συζήτηση. «Τι θυμάσαι περισσότερο από τα χρόνια που πέρασαν γέροντα;» τον ρώτησα. Με μάτια που έλαμψαν μας απάντησε: «.. η ζωή μου με την γυναίκα μου….! » και άρχισε να μας εξιστορεί την ιστορία του γάμου του…..
«Ήταν θυμάμαι 1930 όταν μου προξένευαν την γυναίκα μου… έφτασε μόνο μια ματιά για να καταλάβουμε ότι θα περνούσαμε όλη μας την ζωή μαζί… Φτώχεια παιδιά μου τότε, αλλά όλα ήταν αλλιώς – πως να σας το πω – όλοι μια παρέα, ένα γλέντι, σεβασμός, αγάπη… Μετά από ένα χρόνο άρχισαν οι ετοιμασίες. Κουμπάρος ο Νονός μου, έτσι γίνεται σε εμάς, και άλλοι δέκα μαζί. Την Πέμπτη έγιναν οι παραλαβές, δηλαδή έφερε η νύφη τα προικιά, τα καταγράψανε όλα… ακόμα και τα βρακιά της….! Μετά στρώσανε οι γυναίκες το κρεβάτι – όχι τότε δεν πετούσαν λεφτά – δυστυχώς, μόνο σερνικά πετάγανε, για να κάνουν τα ζευγάρια γιους, εγώ έχω δύο κόρες. Τη νύφη όμως, δεν έπρεπε να την δω έως την Κυριακή. Την Κυριακή έφθασε η νύφη – πίσω της συνοδεία οι κανταδόροι – ήρθε από το πατρικό μου σπίτι και πήγαμε στην εκκλησία. Έγινε ο γάμος και κατά το έθιμο θα γίνονταν 2 γλέντια. Ένα στο σπίτι του γαμπρού και ένα στο σπίτι της νύφης. Εμείς, κατά το έθιμο, ως φρεσκοπαντρεμένοι καθίσαμε στο σπίτι μας. Μετά τις 12 το βράδυ πήρα την γυναίκα μου και πήγαμε γαμήλιο ταξίδι, στο διπλανό χωριό. Στα δύο σπίτια δε, το γλέντι συνεχίζονταν μέχρι το πρωί. Μετά από δύο ημέρες επιστρέψαμε και από τότε δεν χωρίσαμε ποτέ……..».
Μαίρη Ανδρ. Κεφαλά