Πρώτο σοκ. Καταμερισμός… χώρου!

Από μικρή άκουγα πόσο σημαντική είναι η μέρα του γάμου για μια γυναίκα αλλά και πόσες θυσίες χρειάζονται για να αντέξει ένας γάμος στα ανελέητα χτυπήματα του χρόνου και της ρουτίνας. Οι τελευταίες συμβουλές της μαμάς μου πριν ανέβω τα σκαλιά της εκκλησίας ήταν «παιδί μου, αν θέλεις να κρατήσεις τον γάμο σου, να κάνεις υποχωρήσεις». Ήρθε λοιπόν η στιγμή που ανέβηκα κι εγώ τα σκαλιά της εκκλησίας, έζησα την ομορφότερη στιγμή της ζωής μου, χόρεψα το χορό του Ησαϊα και… μπήκα στο χορό για την επόμενη ημέρα της νέας ζωή μου.

Μια ζωή που πλέον ήταν γεμάτη νέους ρόλους. Γιατί μπορεί να αγαπάς και να λατρεύεις έναν άνθρωπο και να σκέφτεσαι ότι θέλεις να ζήσεις την υπόλοιπη ζωή σου μαζί του αλλά το πρακτικό μέρος έχει μεγαλύτερες δυσκολίες. Και ιδίως, όταν έχεις μεγαλώσει σύμφωνα με τις ελληνικές παραδόσεις που θέλουν τα παιδιά να εγκαταλείπουν την οικογενειακή στέγη, όταν παντρευτούν. Αυτό σημαίνει ότι μέχρι τώρα, όπως πολλές άλλες κοπέλες, είχα τα πάντα έτοιμα από τη μαμά μου. Είχα τον χώρο μου, την ντουλάπα μου, τον χρόνο μου και γενικότερα όλες μου τις ανέσεις. Πράγματα που… πρέπει να εγκαταλείψεις για πάντα εφόσον πια, ο ρόλος της νοικοκυράς είναι όλος… δικός σου.

Μία από τις μικρότερες πλην σημαντικές αλλαγές στη ζωή σου που σε οδηγούν στη συνειδητοποίηση των γεγονότων είναι… οι ντουλάπες. Μέχρι πρότινος, όλες οι ντουλάπες, τα ράφια και το μπάνιο ανήκαν στη δική μου δικαιοδοσία και οι κανόνες ήταν απαράβατοι. Το σκηνικό όμως είχε αλλάξει άρδην! Γιατί έπρεπε να βολευτούν και τα πράγματα του συζύγου για τα οποία πλέον, είχα την απόλυτη επιμέλεια και επίβλεψή τους.

Η διάθεση εξάπλωσης των εσωρούχων, ρούχων και καλλυντικών μου έπρεπε να περιοριστεί στο ελάχιστο και να αρχίσω να λαμβάνω υπόψη, τις ανάγκες ενός δεύτερου ατόμου για τον οποίον μέχρι πριν λίγο καιρό, δεν είχα καμία ευθύνη.

Και δεν έφτανε μόνο αυτό, αλλά πλέον θα έπρεπε να τα πλένω, να βάζω πλυντήριο, να τα απλώνω και να διασταυρώνομαι με τα αδιάκριτα βλέμματα των γειτόνων, οι οποίες επιδίωκαν να με μυήσουν σε ένα καινούριο κόσμο. Τον κόσμο του… «απλώνω ίσον μαθαίνω τα νέα της γειτονιάς». Γιατί, αν νομίζετε πως η εποχή με τις κουτσομπόλες που άπλωναν στο μπαλκόνι και αντάλλαζαν… τα νέα της ημέρας ανήκει στο παρελθόν και στις ελληνικές ταινίες, κάνετε λάθος. Μην αγχώνεστε όμως, είναι νωρίς ακόμα. Θα… μάθετε σιγά-σιγά!