Συνέντευξη του φωτογράφου Athanasis στον Γιώργο Ξεπαπαδάκο
Αφοπλιστικός, λακωνικός, δεν διστάζει να απαντήσει σε προβοκατόρικα ερωτήματα για τα μυστικά της τέχνης του, τις φωτογραφήσεις γάμων. Ο Athanasis σε μια σύντομη μα και ιδιαίτερη συνέντευξη.
–Από πότε ασχολείσαι με το γάμο;
-Από το καλοκαίρι του 1987. Βρέθηκα να φωτογραφίζω ένα γάμο στον άγιο Νικόλαο της Ρηγίλλης μόνος μου. Ήταν η μέρα και η ώρα που έπαιζε η εθνική Ελλάδας, τον θρυλικό εκείνο τελικό στο μπάσκετ με τη Ρωσία. Κανένας από τους μεγαλόσχημους φωτογράφους της εποχής δεν ήθελε να χάσει το ματς κι έτσι έφερα αισίως εις πέρας το πρώτο μου μυστήριο. Και το καταχάρηκα. Ο γάμος γινόταν στο προαύλιο, το γιασεμί ευοδίαζε, τα τρατζιστοράκια σε αναμετάδοση στους ώμους κάποιων καλεσμένων, τα κορναρίσματα που στο τέλος ενώθηκαν με τ’ άλλα, των πανηγυρισμών για την κατάκτηση του κυπέλλου… τι μου θύμησες τώρα!
–Και πώς κόλλησες τελικά με το συγκεκριμένο αντικείμενο;
-Αυτό που με γοήτευε και εξακολουθεί να με γοητεύει, είναι εκείνη η ιδιαίτερη φωτεινότητα στα πρόσωπα της νύφης, του γαμπρού αλλά και του κόσμου. Μιλάω για ένα άλλου είδους φως, και δεν ξέρω αν γίνομαι αντιληπτός. Πάντως, το ζευγάρι εκείνη τη στιγμή κυριολεκτικά λάμπει από χαρά, από την πλησμονή των προσδοκιών και των υποσχέσεων που δίνει ο ένας στον άλλο, από τη σιγουριά ότι όλα θα πάνε καλά. Το κακό δεν έχει θέση ανάμεσά τους, δεν το βάζουν καν με το νου τους. Κι αυτό γράφει στον φακό με τον τρόπο του και πάντα το ψάχνω για να το βρω και να το αναδείξω.
–Μ’ άλλα λόγια η φωτογράφιση γάμων είναι μια σπουδή διαρκείας πάνω σε πρόσωπα που χαίρονται;
-Όχι πάντα. Έχει τύχει σε συνάδελφο να δει την πεθερά να μπαίνει στην εκκλησία με μαύρο βέλο και να λέει «σήμερα εγώ έχω κηδεία, χάνω το παιδί μου» (γέλια), καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Υπάρχουν γάμοι με, υπάρχουν και γάμοι χωρίς παρασκήνιο. Αυτό όμως είναι δευτερεύον. Από την προετοιμασία των μελλόνυμφων, μέχρι την εκκλησία και το γλέντι τους, οι στιγμές είναι μοναδικές κι ανεπανάληπτες, καθώς, αν ο γάμος πετύχει, που τους το εύχομαι ολόψυχα, δεν θα τις ξαναζήσουν ποτέ. Επομένως, καθήκον του φωτογράφου είναι να προσφέρει στο ζευγάρι ένα άλμπουμ γεμάτο εκφραστικές εικόνες οι οποίες αφηγούνται μια ιστορία, το σενάριο της οποίας μόλις άρχισαν να το γράφουν οι ίδιοι.
–Ποια είναι η βασική πρόκληση στην ειδικότητά σου και πως την βιώνεις εσωτερικά;
Ξαφνικά έρχονται δυο άγνωστοι, μου χτυπάνε την πόρτα, και μου εμπιστεύονται μια από τις ιερότερες στιγμές της ζωής τους. Η θέση μου εκ των πραγμάτων είναι δύσκολη και υπεύθυνη. Με βάζουν στο σπίτι τους, γίνομαι κοινωνός της ιδιωτικότητάς τους. Πρώτα απ’ όλα αυτό, με τιμά. Ύστερα οφείλω να φανώ αντάξιος των προσδοκιών τους. Η παρουσία μου δεν πρέπει να αφοπλίζει τον αυθορμητισμό τους. Αντίθετα, οφείλει να τον παροτρύνει! Στην πραγματικότητα θα θελα να ήμουν αόρατος, να μη με βλέπουν καθόλου. Επειδή όμως κάτι τέτοιο είναι λίγο δύσκολο σ’ αυτήν τη ζωή, προτιμώ κάτι άλλο. Να μοιράζομαι τη χαρά τους, να συμμετέχω στη γιορτή τους, σαν άλλος ένας από τους καλεσμένους.
–Τελικά τι είναι για σένα ο γάμος εκτός από ένα μέσο για να βιοπορείζεσαι;
-Το τι είναι ο γάμος, το έχουν πει πολύ πιο καλά από μένα, οι θρησκείες, οι φιλοσοφίες και μάλλον όλες οι κουλτούρες της Γης. Από κει και πέρα για μένα ο γάμος είναι ένα εναρκτήριο γεγονός. Και πάντα με γοήτευε η αρχή και όχι το τέλος των πραγμάτων. Και η αρχή ως γνωστόν είναι το ήμισυ του παντός.
.
